آنچه در ادامه از نظرتان می گذرد بخش چهل و دوم این کتاب است.



***بيگاري

صبح بعد از نماز مي خواست استراحت كند كه شنيد از پشت در، سربازي با لهجه روستاهاي اطراف قائن م ي گويد: بايد بروي بيگار ي. لحن بدي داشت . انديشيد؛ اين سرباز صفر روستايي ديگر چرا؟ او چرا احساس مي كند كه بايد نسبت به يك روحاني دهن كجي كند؟ "و اين نبود جز تبليغات شديدي كه در محيط سربازخانه و محيط هاي نظامي عليه روحانيت مي شد. حالا دستگاه چرا عليه روحانيت اين تبليغات را مي كرد؟ چون مي دانست كه نهضت به روحانيت وابسته است. درست هم فهميده بود.  دستگاه واقعاً از اول اين نهضت را... شناخته بود ... [اما] بودند از خودي ها كه اين نهضت را از اول نشناخته بودند؛ هدف و جهت گيري آن را نفهميده بودند."

بيگاري... مي دانست بيگاري يعني كار اجباري، اما چه جور كاري؛ نمي دانست. پا به دالان زندان كه گذاشت ديد كه ديگر زنداني ها هم ايستاده اند؛ شايد 12 نفر. او نفر آخر بود. نفر مقابلش را شناخت، "فاکر". شيخ محمدرضا فاكر رويش را برگرداند و به او سلام كرد. جواب داد و دلش آرام گرفت كه آشنايي در اين انبار بدل از زندان پيدا كرده است. صف زنداني ها را به محوطه پادگان بردند.

آنچه در ادامه از نظرتان می گذرد بخش سی و دوم ام این کتاب است.